Mijn verhaal

 Voorwoord: In dit verhaal heb ik het wel steeds over "mijn moeder", maar dat is alleen maar omdat zij mij verwekt heeft. Ik beschouw haar echt niet meer als mijn moeder, maar als een vreemde, die niet geheel en al spoort.

Nadat mijn ouders waren gescheiden, bleef ik bij mijn moeder wonen en mijn broers hadden een huurwoning in Emmermeer. Mijn moeder alweer heel snel een nieuwe vriend,Rudi, een man van Belgische afkomst, die bij een beveiligingsdienst werkte. Deze man was goed voor mijn moeder en ook goed voor mij en mijn broers. Hij spaarde zelfs geld voor ons.

In de tijd dat ik nog thuis woonde, had ik ook regelmatig een woordenwisseling met mijn moeder, onder andere doordat ze naakt van de douche naar de slaapkamer liepen. Als ik er dan wat van zei, dat dat niet normaal was, begon mijn moeder mij te slaan. Als ik mij dan verweerde, liep ze naar de buurvrouw schuin achter ons, een zekere Lia en dan kwamen ze samen terug en sloegen ze er allebei op los.

Na twee maand een relatie met Rudi  te hebben gehad, vroeg mijn moeder of ik nog nieuwe kleren moest hebben. Ik zei ja, dus gingen we naar Emmen Centrum. Op weg daar naar toe, zei ze, dat ze nog even aan de Nassaulaan most zijn om wat te regelen. Toen we daar aankwamen, moest ik mee naar binnen. Tegen de vrouw die daar bij de informatiebalie zat, zei ze: "ik kom mijn dochter even afleveren, ik trek mij helemaal van haar af...." Nadat ze dat gezegd had, draaide zij zich om, stapte in haar auto en weg was ze. Heb toen eerst 9 maanden in het crisiscentrum gewoond en van daaruit werd ik naar Papenvoort gestuurd en na Papenvoort nog diverse pleeggezinnen gehad.

Op de dag dat ze een bepaalde tijd al samen waren, wou haar vriend dat vieren met mijn moeder. Hij zou op nachtdienst aan het werk gaan, maar had voor die nacht vrij gevraagd en een bos bloemen voor haar gekocht om haar te verrassen. Bij thuiskomst bleek echter, dat zij samen met haar neef naakt in  bed lag. Hij was er helemaal kapot van en vertelde ook tegen ons, dat zijn leven geen zin meer had.
Een paar dagen later reed hij na een nachtdienst frontaal tegen een vrachtwagen aan, oververmoeidheid was de conclusie, maar daar hebben wij onze twijfels over.
Nadat Rudi was overleden, moest ik weer thuis komen wonen om voor haar te zorgen.
Mijn moeder was wel zo bijdehand, om de opbrengst van de overlijdensverzekering op te strijken en met dat geld, samen met mij op vakantie naar Amerika te gaan. Ondanks dat zijn kinderen eigenlijk recht op dat geld hadden, bleven zij in de kou staan. Zijn persoonlijke bezittingen en kleding mochten zij hebben, maar meer ook niet.

Nadat we weer terug waren vanuit Amerika, , ging mijn moeder steeds weer naar alleenstaanden-party’s heen, waar zij Frans Bijkerk ontmoette.
Op een avond, 3 maand na het overlijden van Rudi, toen Frans Bijkerk bij mijn moeder en mij thuis was, kreeg ik een aanvaring met mijn moeder en Frans Bijkerk zei toen: “Gooi dat kind toch het huis uit…” Zo gezegd, zo gedaan, een dag later stond ik alweer op straat. Ik was toen 16 jaar, een maand na mijn verjaardag. Ook mijn hond Murphy en mijn kat Eddy werden dezelfde dag nog op straat gezet. Mijn parkiet Tweety werd mij wel beloofd, doch toen ik hem 14 dagen later wou ophalen, kreeg ik hem niet mee. Een dag later was hij dood.
Gelukkig heeft mijn oudste broer mijn hond toen opgevangen en geruime tijd bij hem gehouden. De kat werd opgevangen door de vriendin van mijn vader. Ikzelf ging toen van Leger des Heils naar GGZ en diverse andere opvanglocaties. Ben in totaal vele malen verhuisd, ook nadat ik via begeleidingsinstanties een eigen woning had. In totaal heb ik ongeveer een jaar door het hele land gezworven.
Mijn bezittingen die ik had, waaronder een kostbare verzameling Barbie-poppen, die heb ik vanzelfsprekend nooit weer gezien, Frans had namelijk ook een paar dochters….

Op een dag vroeg mijn oma aan mij, of ik haar pinpas even weer op wou halen bij mijn moeder en Frans Bijkerk, omdat ze zelf slecht ter been was. Ben daar toen heengegaan met een vriendin. Ze waren er eerst niet, maar na even wachten kwamen ze weer thuis en Frans Bijkerk begon direct te schelden en wou zijn hond op mij afsturen, maar doordat ik die hond al een paar hondekoekjes had gegeven, voldeed de hond niet aan het bevel van frans Bijkerk om mij te grijpen. Toen hij dat zag, kwam hij op mij af en sloeg me enkele keren op mijn hoofd, waardoor ik een gebroken kaak en een gebroken neus had. Gelukkig was mijn vriendin bij mij, die tijdens het gevecht natuurlijk mooi in de auto bleef zitten, maar zo had ik wel een getuige en kon ik aangifte doen. Frans Bijkerk is toen veroordeeld tot een geldboete van ongeveer 350 Euro.

Later ben ik nog eens daar geweest, om te vragen of ze geheel en al afscheid van mij wou nemen, kwam Frans Bijkerk aan de deur en die probeerde mij weg te jagen en uiteindelijk hebben ze de politie gebeld, om te zeggen dat ik daar was en dat ze zich heel erg met de dood bedreigd voelden. Politie kwam direct met 2 surveillance-auto's ter plaatse, 4 agenten er in, om deze stoere man te helpen. De politie wou eerst een gesprek met ons allen, maar dat wou Frans Bijkerk niet hebben, hij was natuurlijk de baas in huis daar. Dus heeft de politie eerst met hun gepraat en later kwamen ze bij mij en zeiden, dat zolang mijn moeder bij Frans Bijkerk was, ik haar niet weer zou zien.

Een andere keer, toen ik aan de Beatrixstraat woonde, was mijn auto opengebroken en alle kabels binnenin vernield. Dit heb ik toen laten repareren en alles werd wederom vernield. Nog maar een keer laten repareren door een kennis en de auto op een andere plaats geparkeerd. Een paar dagen later werd er een auto, zelfde merk, type en kleur,  van een ander meisje uit de flat vernield. Zij heeft toen een andere auto gekocht en ik heb mijn auto natuurlijk steeds op die andere plek geparkeerd en ook geen last meer gehad….

Ik kwam nog wel steeds bij mijn moeders moeder, mijn Oma dus, die woonde ook aan de Beatrixstraat samen met haar zoon Jans Schuiling en daar heb ik heel veel steun van gehad. Kwam daar bijna dagelijks, maar als ik daar was en mijn moeder en Frans Bijkerk ook, was de sfeer altijd heel gespannen.
De eerste keer dat Frans Bijkerk daar kwam met mijn moeder, Zei Frans:”Zo, ik ben nu dus jouw nieuwe schoonzoon”. Mijn Oma antwoordde daar op:”Dat kun je dus vergeten, ik heb maar een schoonzoon en dat is en blijft Adri”, mijn vader dus. Dit stond hem natuurlijk helemaal niets aan, want Frans zijn wil is wet.
Mijn Oma werd echter ziek en moest noodgedwongen verhuizen naar “de Holdert” in Emmen en Frans Bijkerk en mijn moeder meenden te moeten beslissen wie er op bezoek kwam en wanneer, doch daar hebben mijn broers en ik zich niets van aangetrokken.

Zelfs in de tijd dat ik nog thuis was en mijn moeder al bij Frans Bijkerk was, kwam mijn andere oma een keer langs op mijn verjaardag. Frans Bijkerk zij direct, dat als dat wijf hier nog een keer komt, trap ik haar eruit. Dat geloofde ik natuurlijk, want Frans Bijkerk was (en is) heel goed in het slaan van vrouwen en oude mensen aarvan hij weet dat hij ze aan kan. Een echte held dus.

Mijn Oma kwam later te overlijden, maar ze had mij en mijn broers al verteld, dat er voor elk van ons een envelop lag met elk €2000,- er in, maar op de dag van haar overlijden gingen mijn moeder en Frans Bijkerk al op rooftocht, om te kijken wat er allemaal nog was in haar woning aan de Beatrixstraat en wie dat allemaal zou krijgen. De enveloppen waren natuurlijk niet weer te vinden, de televisie zou voor Frans Bijkerk zijn dochter zijn. Jans Schuiling durfde nergens tegenin te gaan, want die was als de dood voor Frans Bijkerk.
Ook werd ik gebeld door mijn moeder, met de vraag waar ik wel niet mee bezig was, aangezien ik de bankrekening van mijn Oma had laten blokkeren en zij bij de bank was om de rekening, waar een aanzienlijk bedrag op stond, leeg te halen. Dit ging dus allemaal niet door, aangezien eerst de crematie betaald moest worden en nog enkele andere zaken, doch uiteindelijk ging mijn moeder er met het meeste geld vandoor. Daar is later voor een groot deel de woning aan de Warmeerweg 38 van betaald. Die woning kon in elk geval niet door Frans Bijkerk worden betaald, aangezien die nog nooit gewerkt heeft en al zijn hele leven in de bijstand zit.

Jans Schuiling werd door mijn moeder en Frans Bijkerk direct onder hun persoonlijk bewind gesteld. Hij kreeg elke week een paar euro voor levensonderhoud en benzine, de overige bankzaken worden nog steeds door mijn moeder en Frans Bijkerk geregeld. Slim bedacht natuurlijk, want als je nooit genoeg gewerkt heb, heb je dus ook geen recht op pensioen, dan kun je beter iemand kaalplukken die zijn hele leven wel heeft gewerkt.

Uiteindelijk kwam ik bij Vesta-Zorg in Klijndijk terecht, waar ik enkele maanden intern werd opgevangen en daarna via hun een huurhuis kreeg aangewezen bij zo’n huisjesmelker.
Toen ik aan de Nijkampenweg woonde, had ik ook een hondje, die er vanzelfsprekend ook af en toe uit moest. Nu woonde ik aan de ene kant van het winkelcentrum en mijn moeder en Frans Bijkerk aan de andere kant van het winkelcentrum. Ze vonden het echter nodig, nadat ik daar was komen te wonen, hun honden in hetzelfde parkje in Emmermeer uit te laten als waar ik dat deed met mijn hondje, dus kwamen we elkaar wel eens tegen daar.
Mijn moeder liep vaak met zon klein hondje, zo’n Franse Bulldog, maar Frans die liep natuurlijk alleen met de Bull Mastiff, zo’n stoere man loopt natuurlijk niet met kleine hondjes, maar als Frans Bijkerk daar liep, hitste hij altijd die Bull Mastiff op, om mijn hondje te pakken, dus op een gegeven moment durfde ik al bijna mijn hond niet meer daar uit te laten. Vaak belde ik mijn vader dan op, of hij even langs wou komen, om samen met mij de hond uit te laten. Op een gegeven moment lopen mijn vader en ik met de hond richting het parkje en zien mijn moeder daar een kleine honderd meter voor ons uit lopen met die Bull Mastiff. Geen probleem, afstand genoeg, maar nu bleef mijn moeder bij de ingang van het parkje staan kletsen met iemand, dus mijn vader zei dat we beter even konden wachten. Na enkele minuten zwaaide mijn moeder naar ons en zei, dat we wel konden doorlopen, doch wij hebben geantwoord, dat we het niet druk hadden en wel even zouden wachten tot zij uitgekletst was. Zij heeft direct naar huis gebeld en even later kwam Frans Bijkerk zijn dochter er aan, om haar te “ontzetten” en zijn ze in de auto vertrokken, nadat ze nog even moesten schelden naar mijn vader.

Heb daar ongeveer een jaar gewoond en ben vanaf daar verhuisd naar mijn huidige woning in Emmerhout, in de veronderstelling, dat ik nu eindelijk rust zou hebben, doch niets was minder waar..
Op een gegeven moment zag ik opeens mijn moeder en Frans Bijkerk bij mij voor de woning staan en naar binnen gluren en dat bleef niet bij die ene keer, ze kwamen steeds vaker langs.

Afgelopen zomer ging ik met mijn hondje de tuin in en zie dat mijn hondje naar een voorwerp heenloopt en het oppakt. Ik ook direct er naar toe, bleek het een stuk worst te zijn, die ik hem direct heb afgepakt. Heb de worst meegenomen naar de dierenarts, die het onderzocht heeft en blijkt er vergif in te zitten.
Een paar dagen later zit ik weer achter het huis in de tuin, lopen er een paar mensen langs en mijn hondje begint te blaffen. Hoor ik opeens Frans Bijkerk zeggen: “Godverdomme, is dat beest nou nog niet dood?” Hieruit bleek duidelijk wie de worst er neer had gegooid. Dit heb ik gemeld bij de politie, maar die doen daar weinig mee, voegen het toe aan het dossier en that’s it.

Even paar week later, was net uit bed, gaat de bel, staat de politie voor de deur… Blijkt Frans Bijkerk een aanklacht te hebben ingediend van bedreiging door mij en een grote man bij hem aan de deur. Het eerste wat politie vroeg, was wat ik bij Frans Bijkerk aan de deur moest…. Niet even vragen waar zij was rond die tijd, nee, Frans werd direct geloofd. Door middel van Google Timeline kon ik bewijzen dat ik de deur nog niet uit was geweest, niet anders dan om mijn hondje uit te laten… Hij was helemaal overstuur geweest zei de politie. Zo’n stoere man en dan helemaal overstuur.
Weer later, kom ik Frans Bijkerk tegen als ik net bij mijn vader weg kom. Hij was op de fiets, blijft staan en haalt een strijker (vuurwerk) uit zijn jaszak en gooit hem naar ons toe. Mijn hondje helemaal overstuur, dus ik loop naar hem toe en wil hem een tik geven, maar hij trok zich net op tijd terug. Hij stapt snel weer op de fiets en fietst er vandoor. Kon hem nog net een schop tegen de fiets geven.

Enkele weken later, loop ik weer met mijn hondje buiten, en kom ik Frans Bijkerk weer tegen, vlak bij mijn huis. Aangezien ik van de wijkagent zoveel mogelijk foto's moest maken, pak ik mijn telefoon en wil hem op de foto zetten. Hij wordt echter kwaad, rent naar me toe en begint direct te slaan. Mijn hondje wou hem nog grijpen, maar die kreeg zo'n trap, dat hij meters door de lucht vloog. Ook hier heb ik aangifte van gedaan, onderzoek loopt nog.

Ik vind het wel heel vreemd, dat als ik aangifte doe, het dagen duurt voordat je een keer wat hoort van de politie, maar als Frans Bijkerk aangifte doet, zijn ze in tijd van no-time bij mij aan de deur. Komt natuurlijk ook doordat zij altijd met zijn beiden staan te liegen en ik altijd alleen ben. Als er iemand bij mij is, past Frans Bijkerk wel op om iets te doen, getuigen kan hij niet gebruiken.

Nog later komt Frans nog weer heel heldhaftig langs en ziet mij in de keuken lopen en begint hij weer allerlei dingen te schreeuwen. Helaas had hij dit keer pech, er stonden namelijk een groepje buitenlandse jongens op de parkeerplaats voor mijn huis, die daar bijna dagelijks staan en zeggen hem, dat hij niet zo'n grote mond moet hebben tegenover mij. Nu blijkt dus wel, dat Frans Bijkerk van geen enkele kant uitgerust is met normaal verstand, waarschijnlijk stond hij ergens achteraan, toen gezond verstand werd uitgedeeld, want hij antwoordt tegen die jongens: "Bemoei je er niet mee joh, stelletje vieze zwarten..." 

2 Jongens uit die groep komen naar Frans Bijkerk toe en die slaan hem direct volledig in elkaar, net zo lang tot hij op de grond ligt te janken en het uittdjammert van "ophouden alsjeblieft, ik heb genoeg gehad" Even later stoppen die jongens er ook mee en Frans gaat huilend op de fiets weg.. Deze jongens heb ik even bedankt en ze zeiden al, van deze man heb je geen last meer en als hij nog eens een keer wat doet met jou, gewoon aan ons vertellen en dan rekenen wij weer met hem af. Dit was natuurlijk een heel mooi gebaar. Frans heeft hier natuurlijk geen aangifte van gedaan, want dan zou blijken dat hij niet zo stoer is als hij doet voorkomen.

Begin Mei word ik gebeld door Rudie, de dochter van de Belg, waar mijn moeder toen bij was en zelfmoord heeft gepleegd, of ik haar een foto wil sturen van het graf van haar vader, want zij wil dat graf een keer bezoeken en eventueel beetje opknappen. Zo gezegd, zo gedaan, graf zag er echt niet uit. 14 dagen later komt zij vanuit Nijmegen naar Emmen om het graf te bezoeken en op te knappen en zij wil aan mijn m oeder vragen, of zij het grafrecht aan haar wil overdragen, zodat er eventueel ook nog een steen geplaatst kan worden.

Zij besluit om zaterdagsmorgens even langs te gaan met haar vriendin bij mijn moeder, maar mijn vader vindt dat niet zo'n goed idee om daar alleen heen te gaan en die besluit dan om daar even bij te zijn, om te voorkomen dat beide dames ook in elkaar geslagen worden. Mijn vader was daar al iets eerder dan hun en even later komen zij ook aanrijden, maar er blijkt niemand thuis te zijn. Na telefonisch contact met mijn moeder, blijkt dat ze op de terugweg zijn van de winkel en er met 10 minuten zijn. Als Rudie zijn dochter het probleem voorlegt, zegt mijn moeder, ja, is goed...komt in orde, geen probleem. Frans staat op afstandje toe te kijken en als Rudie zijn dochter vraagt waar het verzekeringsgeld is gebleven, waar zij en haar broer recht op hadden, weet ze natuurlijk van niets. Als Rudie zijn dochter dan opmerkt, dat zij daar van op vakantie is geweest naar Amerika, zegt mijn moeder, dat mijn vader dat allemaal heeft betaald. 

Als mijn vader zich er dan inmengt en zegt dat geen haar op zijn kop er aan zou denken om een vakantie te betalen voor iemand die met Jan en Alleman op bed ligt en er van het hele verhaal niets klopt, komt Frans aangestormd naar mijn vader en neemt een dreigende houding aan en zei:"wat zei jij? je moet je bek houden.. Mijn vader lachte maar wat en zei: "Als het jou niet aanstaat, moet je er maar wat aan doen" Frans droop weer af, mijn moeder ook en 5 minuten later de eerste politieauto al aanwezig, even later nog een tweede en er was opeens een motoragent ter plaatse, want Frans en mijn moeder hadden aangifte gedaan van bedreiging door mijn vader..  Politie deed er verder niets aan, voegde het toe aan het dossier en adviseerde mijn vader, om daar niet meer de buurt te komen, iets wat mijn vader ter kennisgeving aan nam maar daar verder niets mee doet.

(wordt vervolgd)